Die ochtend liep ik naar de bus want fietsen vond ik iets de glibberig. Om 8:35 liep ik dus met knapperig sneeuw onder m'n voeten naar de bushalte. Alles zag er zo prachtig uit dat ik overal foto's van aan het maken was. Een vriendelijk uitziende vrouw sprak me aan en zei: 'ja dit is wel echt het moment om foto's te maken!' Ik glimlachte en zei 'Ja!' De vrouw moest wat lachen en ik ook. Ik wou alweer doorlopen toen de vrouw nog wat tegen me zei: 'Zal ik ook een foto van jou met de sneeuw maken?' Ik verstond haar niet en antwoordde iets van: Sorry wat zei u?' De vrouw herhaalde wat ze zei maar ik verstond haar weer niet! Ik wou niet te awkward overkomen door het nog een keer te vragen dus zei maar gewoon 'Ja' en lachte. De vrouw deed haar handschoenen uit en zei wat waardoor ik opeens begreep wat ze had gevraagd! Ik gaf m'n mobiel en plotseling had ik foto's van mezelf met de sneeuw! Ik bedankte de vrouw en we zeiden gedag. Dit zijn de foto's die eruit zijn gekomen:
Ik moest er zo om lachen toen ik weer door liep. Wat een begin van de dag. Ik ben uiteindelijk blij dat ik die vrouw niet verstaan heb. Ik weet namelijk zeker dat als ik de vraag wel verstaan had ik nee had gezegd. Gelukkig heb ik de bus nog makkelijk gehaald ondanks deze stop. : )
Ik heb voor de rest nog foto's gemaakt toen ik bij school aankwam:
De sneeuw was een prachtig gezicht maar helaas is alles uit de bomen gesmolten en ook op de grond is nu bijna alles weg. Alleen op de auto's ligt nog wat. Hopelijk komt de sneeuw ons de volgende iets langer bezoeken.
Wat vind jij van de sneeuw?
Liefs, Claire
Ahh.. Ik was zo happy toen ik zag dat het gesneeuwd had! Ik voelde me bijna weer een klein kind, het 'doyouwannabuildasnowmaaaaan' sydroom, weet je wel :)
BeantwoordenVerwijderen